کشتی همچنان در حال دور کردن افتخارات برای کشورمان است. قهرمانی نونهالان ایران آن هم پس از قهرمانی در ردههای نوجوانان و جوانان در آسیا، جایگاه گوششکستهها را در ویترین ورزش کشور درخشانتر کرده و حالا پس از این همه افتخار ردههای پایه، همه در انتظار درو کردن مدالهای بازیهای آسیایی اینبار توسط بزرگسالان هستند تا کشتی هرچه افتخار در آسیا هست به نام ایران بزند. با وجود این همه افتخار و مدال خوشرنگ، اما آن توجه و اهمیتی که باید متولیان ورزش از وزارت ورزش گرفته تا کمیته ملی المپیک به کشتی بدهند، دیده نمیشود و پرافتخارترین ورزش ایران مظلومتر از هر زمان دیگری برای کشور افتخارآفرینی میکند، آن هم در شرایطی که تا دو هفته دیگر مشعل بازیهای آسیایی در جاکارتا روشن میشود و فرنگی و آزادکاران کشورمان باید برای به دست آوردن خوشرنگترین مدال روی تشک بروند.
البته این اولینبار نیست که کشتی اینطور مظلومانه و با کمترین توجه برای رقابتهای آسیایی و جهانی آماده میشود. کشتی بهرغم اینکه در تمامی رقابتهای بینالمللی امید اول مدالآوری برای کشورمان است، اما هیچ وقت به اندازه افتخاراتی که به دست آورده، مورد حمایت مسئولان قرار نگرفته است، به طوری که در دورههای مختلف، این ورزش از بیمحلیهای وزیران ورزش و مسئولان کمیته ملی المپیک ضربات زیادی خورده است.
در ماههای اخیر هم این فشار گویا بر کشتی بیشتر از قبل شده، وقتی بودجه کشتی در کمیته ملی المپیک نصف میشود و آنسو وزارت ورزش نیز به تعهداتش درباره کشتی عمل نمیکند، نتیجه این میشود که ورزش اول کشور در بدترین وضعیت امکاناتی و بودجهای برای کسب افتخار در مسابقات مختلف برنامهریزی میکند، آن هم رشتهای که از وزیر ورزش گرفته تا رئیس کمیته ملی المپیک، روی مدالهای خوشرنگش برای پیشبینی جایگاه ایران در بازیهای آسیایی حساب جداگانهای باز کردهاند و با شمردن مدالهای این رشته امیدوار هستند که کاروان کشورمان در اندونزی بتواند رتبهای در حد و اندازههای نام ایران کسب کند.
البته بچههای کشتی بیتوجه به بیتوجهیهایی که مسئولان به آنها دارند در مسابقات مختلف از آسیایی گرفته تا جهانی و المپیک هم خوشرنگترین مدالها را برای کشورمان به ارمغان آوردهاند و نشان دادهاند که با وجود بیتفاوتی مسئولان، آنها نسبت به افتخارآفرینی برای ایران بیتفاوت نیستند و قهرمانیهای متوالی همین دو ماه اخیر در ردههای مختلف سنی آسیا، گویای این واقعیت است که کشتی ایران آنقدر پتانسیل و ظرفیت دارد که بتواند سالهای سال در آسیا و حتی جهان حرف اول را بزند.
با این حال، اما در آستانه بازیهای آسیایی که پتانسیل ورزش کشورمان در آسیا را روی دایره میریزد، بیتوجهیها به کشتی به حدی زیاد شده که خیلی از قهرمانان و مدالآوران این رشته دلسرد شدهاند، بیتوجهیهایی که ریشه در اختلافات فکری و سیاسی وزارت و کمیته با رئیس فدراسیون دارد و باعث شده تا گوششکستههای کشورمان در منگنه قرار بگیرند. این اختلافات سبب شده تا امروز کشتی به عنوان امید اول مدالآوری در بازیهای آسیایی، جایی در بازدیدها و سرزدنهای وزیر ورزش و رئیس کمیته ملی المپیک نداشته باشد، آن هم در شرایطی که سلطانیفر و صالحیامیری در فاصله دو هفته مانده به بازیهای آسیایی، حتی به رشتههایی که شانس کمی برای مدال دارند هم سر زدهاند، اما خانه کشتی تاکنون مقصد آنها نبوده، جایی که خیلی از کشتیگیران منتظرند تا وزیر ورزش و رئیس کمیته ملی المپیک که با مدالآوری آنها کارنامهشان را پر میکنند، حداقل در ظاهر هم که شده پای درددلهایشان بنشینند.
کشتی به خصوص در دو ماه گذشته، توانسته در تمامی ردههای سنی آسیا قهرمان شود و حالا برای خوشرنگترین مدالهای بازیهای آسیایی دورخیز کرده است، رشتهای که باید گفت: در این راه تنهاست و قهرمانان این رشته این روزها قربانی بازی سیاسی متولیان ورزش شدهاند، متولیانی که گویا اختلافات شخصی و سیاسیشان بر هرگونه منفعت ملی میچربد تا مانند امروز کشتی را در سختترین شرایط تنها بگذارند، رشتهای که در این روزهای سخت و بیتوجهی متولیان ورزش هم دست از افتخارآفرینی برنداشته است.