رصد تحرکات اصلاحطلبان در ماههای اخیر و مرزبندی آنها با دولت برآمده از اصلاحات به شکل معناداری فزونی گرفته و به نظر میرسد، هرچقدر به ماههای پایانی سال و ورود به سال ۹۸ (سال انتخابات مجلس) نزدیک میشویم، این مرزبندیها صریحتر و روشنتر جلوه میکند.
جریان اصلاحات که در دو انتخابات ۹۲ و ۹۶ تمام سرمایه اجتماعی خود را در خدمت دولت روحانی قرار داد، اکنون که به دلیل مشکلات اقتصادی اخیر، این سرمایه اجتماعی در حال آب شدن است، تلاش میکند در نقش اپوزیسیون دولتی ظاهر شود که برآمده از آنهاست.
این جریان که دریافته است مادامی که عنوان شریک سیاسی دولت را یدک میکشد، نخواهد توانست در قامت مدعی و منتقد سیاستهای پر اشکال دولت موجود در انتخابات مجلس ۹۸ و ریاستجمهوری ۱۴۰۰، عرض اندام کند، از این رو در شیبی ملایم تصمیم گرفته است برای رهایی از این مخمصه به نقد سیاستهای دولت بپردازد. از این رو «نقد سیاستهای دولت در عین حمایت کلی» اسم رمزی است که برای ورود به این مرزبندی انتخاب کردهاند.
در همین ارتباط، روزنامه اصلاحطلب آفتاب یزد روز گذشته، در گزارشی که به بررسی فضای سیاسی کشور پرداخته است، ضمن انتقاد از رفتار دولت، به انتخابات ۱۴۰۰ اشاره کرده و مینویسد: «مجموعهای از دلایل از جمله تغییرات اتفاق افتاده در افکار عمومی، اقتصاد و افزایش مطالبات اجتماعی باعث شده است تا نتوان در ۱۴۰۰ قاطبه رأیدهندگان را راضی کرد که با درک شرایط، به یک رحم اجارهای دیگر رأی دهند و به زور تکرار، از یک اصولگرا یک روحانی دیگر ساخت و به آنان فروخت.» آفتاب یزد بلافاصله از گزینه مورد نظر خود برای انتخابات ۱۴۰۰ رونمایی کرده و محمد عارف را بهترین و قابل اتکاترین گزینه برای اصلاحطلبان در ۱۴۰۰ معرفی میکند. این اصلاحطلبان به رغم ناکارآمدیهای دولت برآمده از آنها، بتوانند بدون کمترین هزینهای سهم خود را از این دولت جدا کرده و از پذیرش مسئولیت ناکارآمدیهای دولت شانه خالی کنند، مسئلهای است که به نظر میرسد، نتوان به راحتی افکار عمومی را نسبت به آن اقناع کرد.