سرويس فرهنگي جوان آنلاين: در صحبت همه کارشناسان در تمام حوزهها، به خصوص فضاهای فرهنگی و هنری، بر کیفیت تولیدات، پیشگامتر از کمیت آنها تأکید میشود؛ البته که همیشه «چگونگی» یک موضوع از «چقدر و چه میزان» آن مهمتر است اما ای کاش از آن سوی بام هم نیفتیم! آیا رواست محصولی که در سطح قابل قبول و استانداردی از کیفیت قرار گرفته، کمیتی همسان با دیگر محصولاتی داشته باشد که تلاش ویژهای برای ارتقاء سطح کیفی آنها صورت نگرفته است؟ سخن از برنامههای مختلف تلویزیون است که بار سرگرمی، آگاهیبخشی و اطلاعرسانی مخاطب میلیونی صدا و سیما را به دوش میکشند اما بعضا پیش میآید که سهم آنها از آنتن متناسب با بار معنایی و محتوایی آنها نباشد.
با یک نگاه دقیقتر و اندکی موشکافانه میتوان ارزیابی کرد که چه برنامههایی مطابق با روزمرهی کارنامه سازندگان و فاقد خلاقیت خاصی که آنها را از برنامههای قبلی متمایز کند به تولید رسیدهاند و چه برنامههایی برای دقیقه به دقیقهشان، مهندسی و فکر و چارهاندیشی و تلاش داشتهاند. به نظر میرسد تعیین مدت زمان پخش برنامههای مختلف سیما به کارشناسی عادلانهتر و دقیقتری نیاز داشته باشد؛ ما در تلویزیون امروزمان شاهد برنامههایی هستیم که در یک کلام، حرف حساب برای گفتن کم ندارند اما در یک مدت زمان ناکافی، برای ارائه این حرفها وقت کم میآورند؛ یک مثال برای این گفته میتواند برنامه «همین الان یهویی» باشد که با هدف آموزش رفتار صحیح اقتصادی در اینترنت و به قولی پرداختهای اینترنتی کارتبانکها تولید شده است. وصف هدف این برنامه به تنهایی گویای اهمیت آن هست، اما گویی خود تلویزیون با محدود کردن مدت زمان پخش آن، این اهمیت را دست کم گرفته است. به نظر میرسد انتخاب یک نام عامیانه برای این اثرصرفا به منظور برقراری ارتباط صمیمانه با مردم باشد و صحیح نیست اگر هدف مهم و به روزی که پشت تولید این اثر وجود دارد زیر سایه نام ساده آن محو شود.
در شرایط اقتصادی دشوار امروز، آموزش استفاده صحیح از شبکه الکترونیکی پرداخت برای جلوگیری از کلاهبرداریهای احتمالی امر مهمی است که برنامه مرتبط با آن نیز به تولید رسیده اما این هراس وجود دارد که در خیل برنامههای مختلف دیگر با مدتزمان یک ساعته و بیش از آن، گم بشود. «همین الان یهویی» با وجود این که حدودا 30 دقیقه از آنتن جمعه شبهای شبکه دو سیما را به خود اختصاص میدهد با ایدههایی خلاقانه و نسبتا بکر، هر هفته حرف جدیدی برای مخاطب خود دارد و به قولی هر بار چیزی در چنتهاش هست که رو کند، حتی دعوت از بازیگران متعدد برای ساختن آیتمهای نمایشی چند دقیقهای نشان میدهد که عوامل، از هیچ چیز برای ارائه خوراک بهتر دریغ نکردهاند، اما حیف که ظرف مورد نظر برای پذیرایی از بینندگان چندان بزرگ نیست.
حتی اجرای درست مجری برنامه نیز به وضوح پیداست که چگونه در خدمت مهندسی اثر در آمده اما تمام این قابلیتها میتوانست کارایی و اثرگذاری بیشتری داشته باشد اگر مسوولان با نگاهی به وزن و بار برنامههای تلویزیون برای آنها مدت زمان پخش تعیین میکردند.