سرویس سبک زندگی جوان آنلاین- حجتالاسلام علیرضا فرهنگ: وقتی در بازارچه دنیا قدم بزنیم، حس میکنیم که مردم این زمان بیشتر از هر زمانی ناآرامند و نیاز به آرامش دارند، اما در این بازارچه کالای آرامش یافت نمیشود چراکه مسابقه رسیدن به دنیا و مادیات و مقام و عنوانهای دنیایی باعث شده عطشی در درون افراد ایجاد شود که همین امر باعث ناآرامی شده است. چون دنیا و دنیاگرایی مثل آب دریاست که هر چه بنوشی سیراب نمیشوی، بلکه بر عطشت افزوده میشود. وقتی این طور شد، انسانها آرامش ندارند چراکه انسان از بعد معنوی و روحی خود غافل شده و نیاز روحی انسان با مادیات رفع نمیشود، بلکه نیاز معنوی و روحی انسان با ارتباط با خدا برطرف میشود. پس در صورتی انسان به جاده آرامش راه پیدا میکند که به منبع آرامش که خداست، وصل شود.
ایمان هم اگر بخواهد ما را به آرامش برساند، باید در آن عمل باشد چراکه در آیات متعدد قرآن بعد از ایمان، از عمل صالح یاد شده تا به ما بفهماند ایمان زبانی تنها تا حدی میتواند کارگشا باشد. یعنی در عمل باید مؤمن باشیم و در زندگی بر اساس حق و صبر و بردباری حرکت کنیم.
ریا و خودنمایی درون انسان را ناآرام میکند. دلیل ناآرامی انسان ریاکار این است که آرامش او وقتی است که مردم از او تعریف کنند، اما اگر کسی از کار او تشکر نکرد و یا به او توجه نشد دچار غم و اندوه میشود. یعنی به این فکر میکند که چرا او را به اصطلاح تحویل نمیگیرند؟ ریاکار نمیتواند ببیند کسانی در کنار او رشد و یا ترقی میکنند. وقتی ببیند کسی دارد از او برتر میشود، در وجودش نوعی نگرانی ایجاد شده و در صدد تحمیل خود بر دیگران برمیآید. سپس همین امر او را در نگرانی شدیدی قرار میدهد. امیر مؤمنان، حضرت علی (ع) در رابطه با این قبیل افراد میفرمایند: الْمُرَائِی ظَاهِرُهُ جَمِیلٌ وَ بَاطِنُهُ عَلِیل: «ظاهر ریاکار نیکوست و زیبا، اما باطن او بیمار.» یعنی وقتی انسان ریاکار دنبال راضی کردن مردم است، همزمان با آن، نگران از دست دادن موقعیت خود است. وقتی از او تعریف و تمجید نشود، غصه میخورد. وقتی ببیند کسی دارد از او برتر میشود، خودخوری میکند. این سه عامل باعث مریضی درونی در وجود او میشود و از آنجایی که درون در برون انسان اثر میگذارد، مریضی جسمی نیز او را تهدید میکند. از این جهت برای مخفی کردن آن مریضی، باطن خود را مخفی و ظاهر خود را زیبا جلوه میدهد.
از این جهت برای رهایی از ناآرامی باید از ریا و خودنمایی در زندگی دوری کنیم و خود را به اخلاص و یکرنگی در زندگی عادت دهیم. اخلاص در کارها و در زندگی آثار فراوانی دارد و توجه به این آثار آرامشی بر زندگی انسان حکمفرما میکند که باعث میشود اضطراب و نگرانیهای او از بین برود.
کسانی که با مردم و همنشینان خود یکدل نیستند، در رفتارشان نوعی نفاق دیده میشود که باعث میشود مردم از آنها دوری کنند، اما وقتی کار و عملشان برای خدا شد، در دل و قلب مردم جای میگیرند و عزت پیدا میکنند.
اگر زن و مردی در زندگی نسبت به یکدیگر یکدل و یکزبان باشند، هر دو برای هم عزیز میشوند والا بیاعتمادی و ذلت را باید تجربه کنند.
کار کردن برای خدا با اخلاص، جلوی انتظارات بیجا در زندگی را میگیرد. انسان یکرنگ و خالص از حسادت و خودبرتربینی دوری میکند و به خاطر همین میتواند ترقی و رشد دیگران را در کنار خود ببیند.