كودكان قلعه گنج چشم انتظار معلم و مدرسه اند

مریم احمدی

با وجود اینکه در سالهای اخیر آهنگ انجام اقداماتی برای محرومیت زدایی از روستاها و مناطق محروم کشور به گوش می رسد اما هنوز هم هستند روستاهایی که حتی از لیست محروم ها هم محروم مانده اند و از کمترین امکانات رفاهی و معیشتی هم بی نصیب مانده اند.

زندگی در کپرهای کوچک وبدون حداقل امکانات از مشخصه های مردم محروم روستاهای شهرستان قلعه گنج در جنوب کرمان است. مردمی که نه از آب آشامیدنی و برق برخوردارند و نه از امکانات بهداشتی و درمانی و نه از راه و جاده مناسب.

مردمی که محرومیت و نداری بی سوادی را نصیب کودکانشان کرده و خشکسالی و فقر زندگیشان را سخت و طاقت فرسا کرده است. سالهاست این روستاییان از نعمت آب آشامیدنی محرومند و ناچارند آب مورد نیازشان را از مسافت های دور با چهارپایان به روستا بیاورند و برخی دیگر نیز با تانکر آبرسانی می شوند.

از امکانات بهداشتی و درمانی نیز در بسیاری از این روستاها خبری نیست و تنها درتعداد اندکی از روستاها خدمات درمانی محدودی در ساختمان های قدیمی به نام خانه بهداشت به ساکنان ارائه می شود. خدماتی که اغلب مواقع روستاییان به دلیل نبود نیروی انسانی فعال در خانه بهداشت از آن محروم می مانند!

****

با وجود اینکه فقر، نداری و کمبود امکانات سبب شده بسیاری از ساکنان چندین روستای شهرستان قلعه گنج زیر خط فقر جا بگیرند و در حد بخور و نمیر زندگی شان را سپری کنند، اما آنچه بیش از همه نداشته ها سبب ناراحتی اهالی این روستاها از جمله پنج روستای "ده گوست"، "مردوار"، "سنگ سیاهین"، "شیمیهان" و "اورتین" شده ، بی سوادی کودکان و نوجوانان شان است که به دلیل نبود معلم و مکانی برای تحصیل از این مسئله مهم محروم مانده اند!

15 سالی می شود که بنا به ده ها دلیل پای هیچ معلمی به این روستاها نرسیده، اما بچه های محروم از تحصیل این روستاها که تعدادشان از 100 نفر بیشتر است هنوز امیدوار و چشم به راه هستند!

تا اینکه چندی پیش فرماندار قلعه گنج اعلام کرد: برای تحصیل کودکان این روستاها چندین بار مکاتباتی صورت گرفته که نبود نیروی آموزشی برای اعزام به روستاها علت اعزام نشدن نیروی آموزشی عنوان شده است!

بنا به گفته اهالی، به دلیل قرار داشتن این روستاها در مناطق سخت گذر و کوهستانی و نبود آب آشامیدنی سالم، برق و امکانات بهداشتی هیچ معلمی حاضر به زندگی در این منطقه نیست! این در حالی است که اگر طی این چند سال اقدام موثری در جهت رفع مشکلات معیشتی موجود در این روستاها انجام می شد الان کودکان و نوجوانان این مناطق در حسرت به دست گرفتن دفتر و قلم نبودند!

علاوه بر این پنج روستا، وضعیت تحصیل در بین اهالی روستاهای دیگر هم وضعیت بهتری ندارند. درقسمت های جنوب کرمان هنوز بسیاری از روستاییان در خانه های کپری زندگی می کنند و حتی کلاس های درس هم از جنس همان خانه هاست!

چندین دانش آموز با سن های مختلف در کپرهای کوچک و خفه که در فصل گرما داغ و سوزان است و در سرما هم پناه امنی برایشان نیست، جا داده می شوند. کپرهایی با ستون های چوبی کوتاه که بچه ها برای مشق کردن الفبا روی تخته سیاهش باید کمر دولا کنند یا روی دوپا بنشینند!

با وجوداینکه چند سال پیش در پی اجرای طرح استقلال روستاهای جنوب کرمان قرار شد برای هر روستا مدرسه مستقلی ساخته شود اما عملا هنوزاین طرح اجرا نشده و در برخی مناطق، مسئولان کانکس را جایگزین کلاس های کپری کرده اند. کانکس هایی که نه تنها دردی از کپرنشینان دوا نکرده بلکه در گرمای جنوب کرمان به جهنمی برای دانش آموزان تبدیل می شود!

نداری در کلاس های آجری!

با وجود اینکه فقر و نداری وجه اشتراک زندگی اهالی روستاهای کرمان است اما در برخی روستاها وضعیت دانش آموزان کمی بهتر است! لااقل به جای نشستن در کلاس های کپری یا کانکس های آهنی، در ساختمان نوسازی به اسم مدرسه خواندن و نوشتن را می آموزند. البته مدارسی که از ساده ترین امکانات هم بی بهره است و هنوز نمی شود نام مدرسه بر آن گذاشت!

روستای سورتاک یکی از مناطقی است که چند سال پیش به لطف خیرین، مدرسه دار شد، مدرسه ای با دیوارهای آجری و سرویس بهداشتی که گویا تمام مردم روستا از آن استفاده می کنند!

اما این مدرسه از یک سال پیش تاکنون بدون امکانات به حال خود رها شده است و ظاهرا هیچ یک از مسئولان خیال توجه به این مسئله را ندارند! درحالی که براساس اصل 30 قانون اساسی فعلی ایران، دولت موظف است وسایل آموزش و پرورش رایگان را برای همه ملت تا پایان دوره متوسطه فراهم سازد و وسایل تحصیلات عالی را تا سر حد خودکفایی کشور به طور رایگان گسترش دهد.

با این حال به دلیل کمبود فضا و صندلی، دانش‌آموزان پایه اول، دوم و سوم در یک کلاس هستند و کلاس اولی‌ها ناچارند روی زمین بنشینند. از کیف و کفش و دفتر و قلم هم خبری نیست !

از طرفی به دلیل نبود جاده مناسب برای تردد، معدود معلمان اعزامی برای آموزش دانش آموزان این روستاها با صدها مشکل کوچک و بزرگ روبرو هستند تا آنجا که پس از مدت زمان نسبتا کوتاهی ناچار به ترک منطقه می شوند و اهالی برای یافتن معلم جدید باید دست به دامان این مسئول و آن مسئول شوند!

خشکسالی درد بی درمان روستاییان !

بسیاری از روستاهای شهرستان قلعه گنج هنوز آبرسانی نشده اند و تاکنون ساکنان این روستاها از آب قنات و چشمه استفاده می کردند. اما در اثر خشکسالی های اخیر این منابع نیز بی آب شد و علاوه بر مصارف روزانه، کشاورزی منطقه را نیز به شدت تحت تاثیر قرار داد تا آنجا که بیش از 80درصد محصول زمین های زراعی در اثر بی آبی از بین رفت و با وجود پیگیری های اهالی این روستا نه چاره ای برای این مشکل 13 ساله پیدا شد و نه حتی مبلغی به عنوان خسارت به کشاورزان پرداخت شد! همین مسئله سبب شد بسیاری از کشاورزان منطقه از شغل و پیشه خود دست بردارند و به حصیربافی امید ببندند.

علاوه بر کشاورزی، بافتن حصیر از برگ های درختان وحشی نیز راه دیگری برای امرار معاش اهالی روستاهای قلعه گنج بوده است. محصولی که اگرچه با تلاش و دقت فراوان و صرف مان زیاد تهیه می شود اما به دلیل عدم دسترسی روستاییان به بازار فروش، با مبلغ بسیار اندک که کفاف خرج دو روز زندگی را هم نمی دهد، توسط فروشندگان دوره گرد خریداری می شود.

این در حالی است که در سالهای اخیر اقدام موثری در جهت اشتغالزایی و کمک به ارتقا درآمد روستاییان این منطقه انجام نشده و انگار صدای اهالی این روستاها به گوش هیچ مسئولی نمی رسد و مردم این منطقه سال به سال وضعشان بدتر می شود.