به واسطه انتشار اخبار آزمون سراسری باید به حوزه کنکور می‌رفتم، صبح زودتر از منزل خارج شدن تا در ترافیک نمانم، تا نزدیک حوزه برگزاری آزمون هم ترافیک چندانی نبود اما خیابان‌های اطراف به شدت شلوغ بود، از نرم‌افزارهای راهنمای نشانی هم کمک گرفتم ولی گویا بقیه هم این کار را کرده بودند چرا که کوچه پس کوچه‌های اطراف حوزه هم جایی برای رفت و آمد نبود.
به هر حال از آن معرکه گذر کردم و سعی کردم خودرو را در خیابان‌های دورتر که خلوت‌تر است پارک کنم و خودم را پیاده به محل آزمون برسانم.
حتی پیاده هم به سختی می‌شد از میان جمعیت عبور کرد، داوطلبان به گونه‌ای از خانواده‌هایشان خداحافظی می‌کردند که گویا به سفری طولانی مدت می‌روند، شاید هم برای آن‌ها یک سفر بود، سفری که یک سال برای آن تدارک دیدند و حالا همان چند ساعت برایشان به اندازه ماه‌ها به درازا می‌کشد.
پدرها و مادرها هم همانجا پشت درب حوزه برای خودشان چای مینوشیدند و برای فرزندانشان دعا می‌کردند.
به میان داوطلبان رفتم، صحبت‌هایشان با یکدیگر هم جالب بود، از اینکه در دانشگاه صنعتی امیرکبیر آزمون می‌دهند خوشحال بودند و می‌گفتند خوب است که برای یک بار هم که شده وارد دانشگاه امیرکبیر شدیم.
برخی امیدوار بودند که بار بعد به عنوان دانشجو به این دانشگاه بیایند و برخی می‌گفتند امکان ندارد که اینجا قبول شویم.
با داوطلبان که صحبت می‌کردم بیشتر آن‌ها برای واحدهای سطح بهتر دانشگاه آزاد برنامه‌ریزی کرده بودند و وقتی از آن‌ها می‌پرسیدم که چرا به دانشگاه دولتی فکر نمی‌کنید؟ می‌گفتند: ما نمی‌توانیم دانشگاه دولتی قبول شویم.
بعضی‌ها هم برای یکدیگر دعا می‌کردند و همدیگر را دلداری می‌دادند، اما آنچه بیشتر از هر چیز جلب توجه می‌کرد خنده و شادی داوطلبان بود که بوی زندگی را در فضا می‌پیچاند.
یکی از داوطلبان هم با عصا آمده بود، از او پرسیدم که چه شده؟ گفت: پایم در ورزش آسیب دیده است.
برایم جالب بود که در سال کنکورش هم با ورزش همراه بوده است، گفت: اتفاقا در سال کنکور بیشتر به ورزش نیاز داریم چرا که باید جسمی سالم و روحی شادتر داشته باشیم.
چند نفر دیگر از داوطلبان هم که صحبت‌های ما را شنیدند وارد بحث شدند و از دیروز صحبت کردند که چگونه روز قبل از کنکور را خوش گذراندند و به استخر و پارک رفتند.
برخی از داوطلبان هم که به داخل آمده بودند، با حالت آشفته قصد خارج شدن از حوزه را داشتند، گویا وسایل اضافی همراه داشتند و باید آن‌ها را به خانواده‌شان در پشت درب حوزه می‌سپردند؛ حتی اجازه بردن ساعت مچی به داخل حوزه هم داده نمی‌شد.
داوطلبان آزمون به صورت گروهی و دو نفره بودند گویا بیشتر داوطلبان همدیگر را می‌شناختند، جالب‌تر آنکه در دانشگاه صنعتی امیرکبیر هم دخترها آزمون می‌دادند و هم پسرهای داوطلب.
در این میان افرادی هم بودند که می‌گفتند شاغل هستند و فقط برای ارتقای شغلی در کنکور شرکت میکنند، برایشان فقط مدرک مهم بود و اصلا اهمیتی نداشت که در کدام دانشگاه و چه رشته‌ای قبول شوند.
آرام آرام حیاط از داوطلبان خالی شد و همه به داخل حوزه رفتند که رئیس سازمان سنجش هم برای بازدید آمد.
استرس از چهره پورعباس مشخص بود به طوریکه یکی از خبرنگاران علت این موضوع را از او پرسید و پورعباس گفت: کنکور با زندگی ما گره خورده اما استرس من به این دلیل است که می خواهیم بهترین‌ها را برای جوانان‌مان فراهم کنیم و نگرانم که نکند مشکلی پیش بیاید، اما داوطلبان مثل من استرس نداشته باشند. همه چیز برنامه‌ریزی شده و مشکلی ایجاد نمی‌شود.
