پخش گزارشی تکان‌دهنده در تلویزیون از وضعیت بیماران شهر‌های مختلف که در تهران آواره شده‌اند، چنان آزارم داد که بر خود واجب دانستم در این خصوص به چالشی بزرگ در کشور بپردازم که بعد از گذشت سال‌ها همچنان پابرجاست.
کمی به موضوع کمبود پزشک متخصص در شهر‌های خوزستان بپردازیم. خوزستانی که با دارا بودن یکی از قدیمی‌ترین دانشگاه‌های علوم پزشکی ایران می‌توانست نه‌تن‌ها در این زمینه غنی باشد، بلکه از این ظرفیت در جهت ارائه خدمات به استان‌های همجوار هم بهره ببرد.
پرداختن به موضوع نبود پزشک عمومی و کمبود پزشک متخصص در حالی آزار‌دهنده است که هر چند وقت یکبار در رسانه‌ها اخباری منتشر می‌شود که فلان بچه یا مادر بر اثر یک عقرب‌زدگی ساده در شهر‌هایی مثل لالی و اندیکا جان خود را از دست داده‌اند. قرن بیست و یکم معادل دوره‌ای است که عالم پزشکی مدعی است وارد فضایی فوق پیشرفته در علم طبابت شده‌است و با وجود این همه تکنولوژی و ابزار‌های نوین قادر است بیش از ۹۰ درصد بیماری‌ها را کنترل یا درمان کند. کمبود پزشک متخصص در اکثر شهر‌های کوچک و گاه متوسط خوزستان و کشور باعث شده که هموطنان عزیزمان برای درمان ابتدایی‌ترین درد‌ها و امراض خود آواره شهر‌هایی مثل اصفهان، یزد، تهران و شیراز شوند.
اینکه درصدی از جامعه شریف پزشکی در کشور رویکرد انسانی، اخلاقی و مردمی خود را کنار گذاشته و در کنار طبابت به شدت در حال تجارت هستند، نکته‌ای است که باید با شهامت بیشتری بدان پرداخته شود، اما در همین اوضاع و احوال عکس ماجرا را نیز اندک پزشکانی متعهد، مخلص و جهادی رقم زده‌اند و با حضور در مناطق محروم، عشایری و دورافتاده به درمان رایگان و حداقلی مردمی می‌پردازند که گاه پول پرداخت یک نسخه ساده را هم ندارند.
خوزستان در کنار بسیاری از سوء‌مدیریت‌ها در حوزه بهداشت و درمان هم از بی‌برنامگی و عدم عدالت‌محوری رنج می‌برد. در زادگاه من لالی که پیش از این خدمات پزشکی و درمانی به مراتب بهتری در آن ارائه می‌شد، امروزه قرص‌هایی مثل آسپرین و استامینوفن بر درد‌های مردم حکومت می‌کند و غیر از این نسخه نیز چاره‌ای برای التیام درد‌ها نیست.
مثل لالی در خوزستان بسیارند شهرها، بخش‌ها، روستا‌ها و مناطقی که مردم دست به دامان خوددرمانی‌هایی هم می‌شوند تا بیش از پیش به خاطر رنج و درد ناشی از عوامل مختلف و نبود پزشک و امکانات کافی در رنج و درد نباشند. اینکه شیک‌ترین مطب‌ها، بلندترین مجتمع‌ها و زیباترین تابلو‌های براق و نورانی در منطقه کیانپارس اهواز تجمع کرده‌اند، نشان از این نیست که مردم ما به همه امکانات و تجهیزات پزشکی دسترسی دارند، بلکه نشانه بی‌تدبیری و بی‌مدیریتی کسانی است که نخواسته یا نتوانسته‌اند این تعداد پزشک متخصص را در نقاط محروم استان پراکنده کنند که مردم استان ناچار نشوند به خاطر یک دل‌درد، دندان‌درد یا عقرب‌زدگی ساده، تا ۱۰ برابر آنچه باید، زجر بکشند و هزینه کنند تا به یک پزشک مراجعه کنند که شیوه درمانش گاه تا چند ماه هم به طول می‌انجامد. با این وضعیت موجود و عدم اراده مدیران ارشد استان برای توزیع عادلانه پزشکان و امکانات اولیه درمانی در مناطق محروم همان بهتر که مثل دهه ۵۰ و ۶۰، همیشه یخچال‌مان لبریز از قرص‌های مسکن استامینوفن و ایبوبروفن باشد؛ تنها راه التیام موقت درد‌هایی که ظاهراً قرار نیست التیام یابند.
