بسیاری از نخبگان و بزرگان و اندیشمندان در مواجهه با مسئله بدحجابی و بی‌حجابی تلاش می‌کنند با ارائه گزاره‌های اندیشه‌ای و فکری اثبات لزوم حجاب کنند، ولی تلاش این بزرگان به نتیجه نمی‌رسد و همگان متعجبند از اینکه چرا این تلاش‌ها بی‌فایده است. نخبگان جامعه از این نکته غافل هستند که اکثر رفتار‌های انسان به سبب گرایش‌های قلبی اوست و نه هنجار‌های عقلانی. حب قلبی می‌تواند پرده‌ای روی تمام تأییدات عقلی بکشد. علاقه قلبی انسان را نابینا و زشتی‌ها را از افق دید انسان حذف می‌کند.
کاری که دشمنان و سرسپردگان بی‌جیره و مواجب آن‌ها نسبت به هویت دینی مردم جهان و به خصوص ایران انجام داده‌اند، این است که بدحجابی و بی‌حجابی را به کمک هنر، تبدیل به یک مقوله مورد علاقه، زیبا و دارای جذابیت کردند.
هنر، بی‌حجابی و بی‌عفتی را شوق‌انگیز، جذاب، پیشرو، خواستنی، بهجت‌آفرین، محبوب زن و موجب افتخار او و خانواده او معرفی کرده و در مقابل، حجاب دینی را مصداق و عامل رکود، عقب‌ماندگی، زشتی، غیرجذاب، اکراه آور و غیر قابل افتخار نشان داده‌است. کدام انسان است که از بین این دوراهی ساختگی، پیش رو بودن، خواستنی‌بودن و جذابیت را کنار بگذارد؟
هنر در دوران مدرن موجب تنفر زن از جایگاه خود در چارچوب مبانی دینی شده و شوق حرکت به سمت جایگاهی جدید را در دل او ایجاد کرده‌است. هنر مدرن توانسته‌است با تحریک احساسات عمومی زنان، آن‌ها را از عفت، خانواده، وقار و حفظ حجاب دور کند و به سمت بی‌حجابی و بی‌عفتی، بازیچه‌ای برای مردان و نابودی خانواده حرکت دهد.
هنر مدرن فعالیت اجتماعی زن را که انتخاب آن به اختیار خودش بود، به اجباری اجتماعی تبدیل کرده‌است و همه این تغییر ذائقه‌ها، به سبب ایجاد احساسی غلیظ و فراگیر در زن است. حس تنفر از جایگاه فعلی و حس شوق و علاقه برای رسیدن به جایگاهی جدید. ایجاد حس تنفر از موقف فعلی و گذر از آن برای رسیدن به موقف جدید، کار هنر مدرن است.
نظام سرمایه‌داری برای حفظ هرچه بیشتر خود نیازمند نیروی کار ارزان و فراوان است و هنر مدرن به عنوان یکی از بهترین ابزار‌های سرمایه‌داری، وظیفه خود را به‌خوبی انجام می‌دهد. هنر مدرن برای خدمت به سرمایه‌داری، با تحریک احساسات و ایجاد شوق برای برهنه کردن زنان به خود زن خیانت کرد.
زنان جامعه جهانی و به‌خصوص زنان کشورمان ایران، باید بدانند، اولین کسانی که پرچم آزادی زنان را در جهان به دست گرفتند و بلند کردند و شعار سر دادند، خود زنان نبودند. مردانی بودند که برای رسیدن ارزان و سریع به زنان، این شعار‌ها را سر دادند و حرمسرا‌های شاهان گذشته را در بستر خیابان و به صورت عمومی برای لذت بیش از پیش خود دایر کردند و این شعار‌ها را با همه ابزار‌های هنری ممکن و با سرکوب هرگونه مخالف و با صرف هزینه‌های مالی هنگفت به‌گونه‌ای در فضای فرهنگی کشور‌ها منتشر کردند تا کسی نتواند تردیدی در حتمی بودن جایگاه جدید زنان بکند و کسی جرئت اعلام لخت‌بودن پادشاه را نداشته‌باشد.
