جوان آنلاین: جنگی که این روز‌ها در نوار غزه در فلسطین اشغالی جریان دارد، بیش از هر چیزی نبردی ناجوانمردانه علیه خانواده‌ها و کودکانی است که بی‌گناه و مظلومانه آماج حمله قرار می‌گیرند. در این اثنی یا خودشان بی‌خانواده می‌شوند یا خانواده‌های‌شان بی‌فرزند، هرچه هست قربانیان اصلی این جنگ کودکان هستند. «محمدعلی اسدی» انیمیشن‌ساز کرمانی با دو اثر «خانه» و «سکوتی برای کودکان» به این اتفاقات تلخ عکس‌العمل نشان داده است. این دو انیمیشن از تولیدات مرکز انیمیشن سوره است. گفت‌وگوی ما را با این انیمیشن‌ساز بخوانید.
ایده اصلی این انیمیشن از کجا آمد؟
اتفاقی که ۱۷اکتبر در بیمارستان المعمدانی غزه افتاد، خیلی وحشتناک و غیرانسانی بود، از سوی دیگر بررسی کردم روز سوم بعد از واقعه، اسرائیلی‌ها انیمیشن ساختند، در حمایت از بچه‌هایی که- به دروغ از سوی حماس- کشته شدند. خیلی به ما برخورد که چطور واقعیت را وارونه جلوه می‌دهند، گفتیم که کاری تولید کنیم که از دیالوگ خارج شده باشد و زبان جهانی داشته باشد. سراغ سوژه مینی‌مال رفتیم که از فضای نقاشی بچه‌ها الهام گرفتیم؛ شخصیت‌هایی خیلی ساده و نماد پرستار که در تمامی بیمارستان‌ها همه را دعوت به سکوت می‌کند. چند روز روی سوژه ایده دادیم و یک تیم چهارپنج‌نفره دو روز وقت گذاشتند تا کار به انجام رسید.
جامعه مخاطب شما کودکان هستند یا تمام اقشار را دربرمی‌گیرد؟
به نوعی هم بزرگسال، هم کودکان مخاطب ما هستند. قبل از انتشار کودکانی که این کار را دیدند، خیلی ارتباط برقرار کردند و حتی گریه‌شان گرفت، اما آن امیدبخشی که در پایان کار است شاید می‌شود گفت مخاطبش بزرگسال است.
از بازخورد‌هایی که بعداز انتشار انیمیشن‌ها گرفتید، بگویید.
انیمیشن در فضای مجازی خیلی استوری شد و هنرمندان کرمانی خیلی استوری کردند. همه دوستان نظرشان این بود که این انیمیشن از موقعیت‌های بومی فارغ شده است و حرف جهانی می‌زند و همه نماد‌ها جهانی و قابل درک هستند و همین عامل استقبال خوب از کار شد. خودم هم احساس می‌کنم هرکس هر جای جهان این را ببیند، می‌تواند بفهمد که چه می‌گوید.
به نظر می‌رسد هنرمندان کرمانی حرفهای زیادی در انیمیشن دارند، از کار‌های‌تان بگویید.
۱۵سال است کار را شروع کردهایم و الان یک تیم ۱۵نفره هستیم که انیمیشن را از تولید و پس‌تولید انجام می‌دهیم. با شبکه استانی و شبکه صبا کار کردهایم، علاوه بر آن تولیدات خرد داریم. در کل یک زیست‌بوم زنده‌ای در کرمان حول انیمیشن وجود دارد که باید تا زنده است، قدرش را بدانیم و کمک کنیم رشد کند.
شما نویسنده انیمیشن «خانه» هم هستید، درباره این انیمیشن توضیح می‌دهید.
در خبرها داشتیم که در هشت روز اول جنگ غزه بسیاری از خانواده‌های فلسطینی به طور کامل نابود شدند، این موضوع ما را به سمت این ایده برد. نویسنده این انیمیشن من هستم و برادرم کارگردان است. می‌خواستیم کاری حول محور شرایط زندگی در شرایط سخت غزه انجام دهیم، چند ایده کار کردیم، به این نتیجه رسیدیم که با پرداختن به تمام دارایی‌هایی که کودک دارد، کار را تولید کنیم. چون خودم سه دختر دارم و با فضای بچه‌های
۱۳-۴ ساله آشنا هستم، تجربه کرده‌ام که بازی و والدین همه دارایی بچه‌ها هستند. بچه یا بازی می‌کند یا در آغوش پدر و مادر آرام می‌شود. وقتی همه این‌ها را از دست بدهد، دنیا چقدر غمناک می‌شود.
به عنوان سؤال آخر، گریزی بزنیم به کمکی که شرکت دیزنی به اسرائیل کرد، نظرتان را بفرمایید.
ما خیلی مواقع هنرمندمان را به سمت تکنیک‌های مختلف سوق می‌دهیم. تکنیک را باید دانشجو در دانشگاه هنر یاد بگیرد، اما آنقدر مسخ تکنیک می‌شویم که محتوا یادمان می‌رود. به نظر من که چندین سال است در فضای انیمیشن کار و زندگی می‌کنم، دیزنی کار عجیبی نکرده است! آثاری که دیزنی تولید می‌کند در جهت تفکر خودش است. چندین برابر این کمک را امریکا اسلحه و بمب برای اسرائیل فرستاد. می‌بینید که چقدر سیاست‌ها همسو هستند، در حالی که شعار می‌دهند که کودکان شاد باشند. کودکان غیر از موضوعات و اولویت‌هایی که نظام سلطه دارد، آیا دیزنی غیر از این تولید کرده است؟ آنقدر خوش‌ساخت و حرفهای بوده و در پخش و مارکت قوی عمل کرده که توانسته است راه را باز کند. شاید برای ما مغفول مانده است که می‌توانیم تفکرات را جهت‌دهی کنیم. یک جایی مثل الان که همه حق در برابر همه باطل قرار گرفته است، پول هم می‌دهند. این سیاستی بوده است که در انیمشن‌های کمپانی دیزنی هم دیده می‌شد و چیز عجیبی نیست. عجیب کار ماست که سمت مظلوم هستیم، اما سیاست‌های‌مان سمت تولیدات اثربخش نمی‌رود.
