سلاخي دموكراسي در مصر همراه با تنفس مصنوعي به ديكتاتورهاي زنجيره‌اي

مصر روزهاي ويژه اي را سپري را مي‌كند. روزهايي كه نشان مي دهد ديكتاتورها در خاورميانه روزهاي بهتري را نسبت به چند سال گذشته سپري مي كنند و با امنيتي كه حاميانشان ايجاد كرده اند، مي توانند فعلا به كار خود ادامه بدهند. دموكراسي در خاورميانه براي آمريكا مضر است، اين موضوعي نيست كه امروز و ديروز مربوط باشد.

غرب پس از جنگ جهاني دوم به همان اندازه كه در برخي از كشورها و حوزها از دموكراسي تزريقي خودخواسته حملايت كرد تا جلوي نفوذ كمونيسم شورايي را بگيرد، در منطقه انرژي‌محور خاورميانه بر طبل ديكتاتوري كوبيد و جنبش هايي را كه حداقل بويي از انقلاب مردمي داشت، سركوب كرد.

همراه با تحركات انقلابي در مصر و حتي پس از آن، كمتر كسي باور مي كرد كه غرب به تغيير ساختار حكومت در اين كشور رضايت دهد. از زمان امضاي قرارداد كمپ ديويد مصر گرانيگاه امنيت اسراييل در منطقه است. پشتيبان مطمئني كه باعث شده ارتش مصر به طور غيرمستقيم بخشي از ساختار ارتش آمريكا در محافظت از رژيم صهيونيستي باشد.

طي سال هاي اخير انقلاب مصر به نمادي از سياست هاي آمريكايي در حمايت يا ضديت از ديكتاتوري يا دموكراسي شده است. اگر چه اخوان المسلمين در اين كشور توانست اعتماد اوليه مردم را جلب كند اما هيچگاه نتوانست ارتش را با خود همراه كند به اين دليل كه مبنا و پايگاه آن در جايي ديگر است و نه در ميان مردم و حتي ساختار حكومت. بلكه ساختار سياسي را تا جايي مورد حمايت قرار مي دهد كه از غرب و امنيت اسراييل دل نكند. از اين رو مي توان ارتش مصر را به پايگاهي غربي در داخل خاك مصر تشبيه كرد.

ساختار حكومت در مصر زماني تغيير مي كند و حسني مبارك ها وقتي قدرت را در اين كشور از دست مي دهند كه اين پايگاه با تغيير ساختاري مواجه شود. در غير اين صورت كودتا اولين كاري است كه مي توان از اين نهاد نظامي در برابر خواست مردم انتظار داشت.

دولت اوباما نمي توانست سرنگوني دولت بي تجربه اخواني را در سال 2013 كودتا بنامد كه در اين صورت عليه منافع خود و اسراييل راي مي داد. همچنين دليلي ندارد تا عليه منافع خود موضع گرفته و پس از تبرئه مبارك كه انسانيت را در سطح جهاني به تمسخر گرفت، موضع ضد بگيرد. به همين دليل در سطحي كه جن ساكي به عنوان سخنگوی وزارت امور خارجه آمریکا قرار دارد، مي گويد: من هیچ حرف خاصی در این مورد ندارم.

طي چند روز دو اتفاق خاص در مصر رخ داده است كه تاثير مردم خاورميانه در حوزه عربي را در نسبت به تمايلات مردم سالارانه آنها نشان مي دهد. ابتدا تبرئه ديكتاتور و دومي محكوميت انقلابيون اخواني.

اين تاثير و تاثرات سبب شده تا عمده مخالفان حكومت مباركي از تفكرات انقلابي فاصله گرفته و به كار روزمره خود بپردازند كه حداكثر عملكرد آنها پي گيري اخبار است. مردم نيز فعلا با سركوب هاي تشديد شونده و مجوزدار ارتش مواجه مي شوند كه هر ساله با حمايت هاي آمريكا چاق تر مي شود.

اتفاق دوم در مصر اين است كه تنها چند روز پس از تبرئه فرعون بيش از 180 تن از انقلابيون مصري كه در منابع از آنها به عنوان هواداران اخوان المسلمين ياد شده، به دليل حمله به ايستگاه پليس كه در سال 2013 رخ داده، محكوم به اعدام شده اند.

اين در حالي است كه همزمان با اين حمله، نيروهاي امنيتي مصر با حمله به اخواني ها در چند نقطه از پايتخت، چند صد را كشتند اما بدون محكوميت قضايي. در كل مشكل اخوان نيز اين بوده است كه نه تجربه داشت،‌ نه از تجربيات ديگران استفاده مي كرد، نه نيم نگاهي به مردم سالاري داشت و نه هشدارها را جدي مي گرفت.